قدرت به مثابه امنیت؛ بازخوانی نظریه سیاسی مدرن

امنیت در نظام های معرفت دینی و فلسفه سیاسی کلاسیک در عصر باستان، فی نفسه مسئله نبوده است. در واقع، امنیت درونی انسان ماقبل تجدد، ریشه در تقدیری داشت که آدمی آن را خارج از دسترس خود می دید. آدمیان در فضای آرام دینی می زیستند و ایمان داشتند که مقدرات خداوند در ناموس طبیعت و اعتدال نهفته در امور هستی، زیست بشر و امنیت درونی او را معین کرده است. فلسفه رواقی که بعدها به جریان فلسفی افلاطون و ارسطو و نیز به تفکر فلسفی مسیحی پیوند خورد، بر همین اساس بنا شده بود؛ اما فلسفه سیاسی جدید که مبنای دولت مدرن به شمار می رود، امنیت و قدرت را در کانون توجه خود قرار داده است.مقاله حاضر به بررسی چیستی و چگونگی این گذار در تاریخ اندیشه سیاسی می پردازد و آن را با تحول در تعریف انسان مرتبط می داند. نویسنده با توضیح نحوة پیدایش انسان جدید در غرب و تبیین شأن و ویژگی های او می کوشد تکوین، پیدایش و تکامل نظریه سیاسی را در نزد ماکیاوللی و هابز به عنوان دو بنیان گذار این بنا، صورت بندی کند. مبنای اصلی این صورت بندی مفهوم امنیت است. در تلقی جدید، انسان که نظم مقدر و خداداد را نفی کرده بود، احساس تنهایی نمود و در نتیجه زندگی و حیاتش با تنش و ناامنی همراه شد. اینگونه بود که امنیت به کانون نگرش جدید وارد گشت.